Waarom kinderzitjes de hel op aarde zijn

Er is eigenlijk maar weinig op onze wereld dat me echt irriteert. Als iemand me afsnijdt in het verkeer, reageer ik doorgaans door eens diep te zuchten en het maar te vergeten, aangezien het alternatief is dat ik in de gevangenis zou belanden. Als iemand het verkeer ophoudt door 90 km/u te rijden op de linkerrijstrook, dan is dat heel vervelend, maar ik oefen geduld tot ik hem of haar op een andere manier kan passeren; aangezien het alternatief is dat ik de lak van mijn auto zou beschadigen.

Maar dan zijn er… kinderzitjes. Kinderzitjes bezorgen me op vrijwel dagelijkse basis een hoop stress. Waarom zijn ze zo moeilijk te installeren? Waarom zijn ze zo slecht ontworpen? Waarom wil ik liever mijn hoofd tegen mijn stuur bonken dan een kind vastgespen in een zitje?

Elke ouder snapt wat ik bedoel

De meeste ouders weten uiteraard hoe vreselijk die dingen zijn, maar laat me even uitweiden voor de niet-ingewijden. Als je voor het eerst een zitje moet vastmaken in een auto, of als je het zitje van de ene in de andere auto moet zetten (wat in ons huishouden nogal eens gebeurt), merk je dat dat een ongelooflijk frustrerend werkje is. Welk riempje waar moet, door welke gaatje welke lus moet: het is een absolute nachtmerrie. Wat de Isofix-bevestiging betreft, ben ik de tel allang kwijt als het erom gaat hoe vaak ik mijn lak heb bekrast, een gat in de bekleding heb getrokken, of bijna een vinger heb verloren bij het vastzetten.

Dat is allemaal al erg genoeg als je in een kalme en rationele bui bent. Maar stel je nu eens voor dat je dit alles moet doen terwijl er kinderen aan je hoofd jengelen, huilen en gillen, of terwijl je kinderen dreigen uit te stappen op een drukke straat omdat het zo lang duurt, of in je handschoenenkastje plassen. Hoe kun je dan nog kalm blijven en dat ding goed installeren, vooral als je de hele tijd wordt aangevallen door een open en dicht waaiend achterportier, acht maanden zwanger bent en er ijsregen uit de hemel stort?

Waarom moet het allemaal zo moeilijk?

Alle gezinnen met kleine kinderen worden hieraan onderworpen, en dat terwijl ze toch een auto hebben gekocht die specifiek voor hen is ontworpen – er is immers geen enkele ‘gezinsauto’ die standaard wordt uitgerust met zulke zitjes. Elke auto moet altijd weer worden gemodificeerd met die hatelijke dingen.

De Engelse wet schrijft voor dat kinderen onder twaalf jaar (of onder de 135 centimeter) niet mogen worden vervoerd in een auto zonder ‘hulpmiddel’. Het maakt daarbij niet uit hoe chic de auto is uitgerust, hoe nieuw ie is, of hoeveel tienduizenden ponden je eraan hebt uitgegeven. Zet je een kind in een gewone auto, doe je het een gordel om en rijd je weg, dan ben je in overtreding.

Dus wat is de oplossing hiervoor?

In mijn geval is het zo dat ik het al een aantal keren bijna heb opgegeven en ernstig heb overwogen om mijn kinderen in de dakkoffer te stoppen (interessant genoeg bestaan daar dan weer geen wetten tegen, volgens mij). Sterker nog: ik heb zelfs al bedacht om ze per Londense taxi te laten vervoeren, aangezien die niet verplicht zijn om kinderzitjes te hebben. Je rijdt gewoon het kinderwagentje achterin de taxi – plaats zat immers – betaalt de chauffeur, geeft het adres en je ziet ze vervolgens daar wel weer. Maar de ritjes worden er niet per se veiliger van, en daarbij zijn Londense taxi’s tevens een beetje duur.

We moeten dit probleem dus aanpakken. Ik stel voor dat we (en dit is een wat radicaal plan, dus hou je vast) gezinsauto’s in de toekomst uitrusten met stoelen die geschikt zijn voor alle gezinsleden. We kennen allemaal die uitvouwbare kastjes en tafeltjes in Rolls-Royces en Bentleys, toch? Die klepjes en deurtjes die openklappen en vervolgens een televisie, een koelbox met champagne of een whisky-decanteerset blijken te herbergen?

Een speciaal kinderzitje…

Waarom kunnen we dan geen stoelen maken waarvan de achterkanten openklappen om een functioneel, comfortabel en volledig legaal kinderzitje te vormen? En dat er dan achter die opklappende constructie meteen ook een optioneel vijfpuntsharnas tevoorschijn komt? Ik weet dat Volvo met iets dergelijks bezig is, maar waar blijft de rest van de fabrikanten?

Het zal best kostbaar zijn om zitjes in auto’s te integreren, maar weet je wat een los kinderzitje kost dat je nieuw moet kopen? Mensen zullen ervoor willen betalen. Ik zou er zelfs een klein fortuin voor willen betalen. Het zou me een blijer en beter mens maken, een mens dat veel minder opgefokt aan iedere rit zou beginnen. Het zou van gezinsauto’s eindelijk voertuigen maken die ook daadwerkelijk zijn ontworpen met een gezin in het achterhoofd.