Speedweek 2013: Honda Horrormaaier

Sommigen zeggen dat The Stig en grasmaaiers niet bij elkaar passen. Sommigen zeggen dat The Stig ze nuttigt als ontbijt. Maar dat was voordat er een met 210 km/u langskwam.

In de wereld van TopGear, vol domme, vergezochte stunts, is het rijden op een grasmaaier met dik 200 km/u toch nog wel een beetje apart.

De pitstraat uit tokkelend voor een rondje of twee, daagt het me dat hoewel er veel is toegevoegd aan deze Honda-maaier – een 110 pk sterke Honda VTR FireStorm-motorfietsmotor, om mee te beginnen – er ook wat zaken aan ontbreken.

Er is geen veiligheidsriem (het idee is dat je in het zachte gras wordt gezwierd bij een ongeluk), geen tractiecontrole (het idee is dat je, hmm, ik heb eigenlijk geen idee wat het idee daarachter is), geen airbag, geen abs, geen rolkooi. Maar hij heeft wel een kleine brandblusser op een van z’n spatborden. Mooi. Dat helpt.

Maar voor we toekomen aan het angstaanjagende idee dat er straks met dit ding moet worden gereden, eerst een beetje achtergrondinformatie: hoe zijn we hier eigenlijk terecht gekomen? Dit hele gedoetje mag klinken als een ultrageheim project dat jaren in de pijplijn heeft gezeten, maar in realiteit is dit luttele doch dodelijke gazonprojectiel ontsproten aan een gesprekje dat we hadden met Honda op een achternamiddag, een maand of drie geleden.

De zomer kwam eraan (dachten we althans), en bij het TopGear-circuit moest het gras worden gemaaid, waardoor we erachter kwamen dat de wereldmarkt der grasmaaiers wel wat meer pit kon gebruiken. Dus Honda en Team Dynamics (het bedrijf dat Honda’s touring-programma uitvoert) kwamen een weekje later bijeen en dachten even na. Toen bleek alras dat het opvoer-departement had besloten dat ‘een beetje meer pit’ betekende dat de mondiale grasmaaiersmarkt ‘compleet uit elkaar geschroefd, gedeconstrueerd en opgeblazen’ moest worden. Aha. Juist.

Wat ze hebben geproduceerd is gebaseerd – in de ruimste zin van het woord – op de HF 2620, een Honda-grasmaaier. Er resteert maar heel weinig van de donor: iets van de carrosseriepanelen, de koppelings- en rempedalen.

TopGears geheel eigen Blade Runner heeft een spaceframe-chassis, zoals een echte racewagen. Een deel van de grascollector – dat skirt-achtige ding achterop – is gebruikt om een gescheiden compartiment te creëren waarin zich de benzinetank en verschillende radiators bevinden.

Onder de kap zit een Honda VTR-motor, met 110 pk en 96 Nm. Dat moet genoeg zijn, vooral wanneer je bedenkt dat het hele ding, incluis de doodsbange bestuurder, maar 205 kilo weegt, wat betekent dat zijn vermogens-gewichtsratio 533 pk per ton is. Een angstaanjagend statistisch weetje: een Caterham R500 doet zo’n 520 pk per ton.

De topsnelheid is ongeveer 210 km/u (tot vandaag heeft niemand er harder dan 50 km/u mee gereden), en van 0 naar 100 km/u doet ie waarschijnlijk in een seconde of vier. Misschien is het overbodige informatie, maar als je daadwerkelijk aan het grasmaaien bent, kun je dat allemaal niet halen, want dan zit de maaier erop, en dan heb je een bodemvrijheid van ongeveer één centimeter. Maar je kunt ‘m nog steeds wel degelijk als maaier gebruiken – Honda heeft er twee 4.000 tpm leverende, elektrische motoren op zitten die korte metten maken met welig groeiend gras.

De banden komen van een race-quad en zijn zo zacht als schuimpjes. Ons wordt verteld dat als ze ook maar iets harder zouden zijn, je bij het minste dotje gas meteen achterstevoren zou staan – er zou geen, nul, grip meer zijn. De mannen van Team Dynamics vertellen me dat precies op het moment dat ik de pits ga uitrijden. Dank daarvoor, vrienden.

Als ik naar de startlijn rijd, maak ik me vooral zorgen dat ik van de maaier af zal vallen. Hoe kan iets met een wielbasis van een speelgoedautootje in ’s hemelsnaam stabiel op de baan liggen?

Het geluid is belachelijk – als de bastaardzoon van een kernexplosie en een machinegeweer – en hij spuugt kleine blauwe en oranje vlammetjes uit z’n uitlaat aan de zijkant. Mijn leren motorbroek voelt ineens heel teer aan.

Maar ik heb geen tijd om me daar nu zorgen over te maken. The Stig loopt op me af dus ik moet een mooie ronde neerzetten voordat Het Figuur in het Wit de Honda voor de rest van de middag jat. Ik moet gaan grasmaaien.

Toeren opbouwen, koppeling laten opkomen, zweten, bidden, en daar gaan we de pits uit, in een rechte lijn – met zo veel woestheid dat ik zeker weet dat ik een deel van mijn ingewanden achterlaat. Er is absoluut geen vertraging. Instant vermogen, schakelmomenten die geen fractie van een seconde duren. De ratio’s zijn zo kort en de toeren komen zo snel dat ik binnen vijftig meter in z’n vier rijdt. Er zitten twee schakelknoppen op het stuur – een voor opschakelen, de ander voor terugschakelen – en in een waas raas ik door de eerste bocht.

Daarachter ligt een recht stuk, wat me de kans geeft om de Horrormaaier de sporen te geven. Ik ga op het gas, huiver – nee, anders moet jij eens even lekker proberen om op een vlammenwerpend stuk tuingereedschap te gaan zitten dat 120 km/u gaat zónder te rillen – en we brullen de verte in, over het Circuit de Charade.

Hij voelt ongelooflijk aan. Een experimenteel voertuig op volle kracht vooruit. Dit moet zo’n beetje zijn zoals Andy Green zich voelde voordat hij voor de eerste keer door de geluidsbarrière ging in de Thrust SSC. Zoiets, dan.

De eer gaat naar Honda en Team Dynamics: de maaier is niet gemeen. Hij maait, maar hij bijt niet. Ondanks al het geluid, en zonder dat ik nou echt helemaal het onderste uit de kan probeer te halen, is ie eigenlijk best makkelijk te rijden. Je wordt zo strak in het kleine zitje geklemd dat je met je kont ieder klein hobbeltje voelt. De besturing is niet zo ontzettend scherp als ik dacht dat hij zou zijn, gebaseerd op de geringe wielbasis. Tegen het eind van mijn rondje win ik aan zelfvertrouwen en besluit toch eens te kijken wat de limieten van deze machine zijn. We halen 160 km/u, en ik geef toe dat ik dan denk: als er nu iets misgaat, doet het pijn.

Maar de maaier en ik overleven, en als ik de laatste bocht rond – waarin de rode Honda knalt en knettert als Chinees vuurwerk – zie ik The Stig bij de start/finishlijn staan. Het lijkt erop dat hij niet kan wachten. Waarschijnlijk omdat hij met dit apparaat eindelijk op een legale manier bochten kan afsnijden en zijn tijden kan bijpunten.

Honda Horrormaaier

(gebaseerd op de HF 2620 en de VTR FireStorm)

Motor: 1.000 cc V-Twin, 110 pk, 96 Nm

Aandrijving: achterwielen, handgeschakelde zesbak

Prestaties: 0-100 km/u in 4,0 seconden (geschat), top 210 km/u (geschat)

Gewicht: 140 kg