Wereldwegen 10: Mâcon-Mont Blanc

Er zijn maar weinig snelwegen die op onze lijst van favoriete routes staan, maar voor de Autoroute Blanche maken we graag een uitzondering.

 

Al slalommend ga je van Mâcon naar Genève (ja, je pikt een stukje Zwitserland mee) naar de Mont Blanc. Daar is de tunnel je poort naar Italië. Eigenlijk lijkt de weg best veel op de skipistes in de Westelijke Alpen.

 

Op de foto hierboven zie je het westelijke deel, nabij Saint-Germain-de-Joux. Ondersteund door palen gaat de weg omhoog, je lijkt te zweven boven het dal. Op de 200 kilometer lange route staan twaalf viaducten. Als je uiteindelijk de met chalets bezaaide helling van de Mont Blanc bereikt, waan je je in een oud vliegtuig, ondertussen watertandend denkend aan de kaasfondue die je te wachten staat.

 

Maar we dwalen af en zorg ervoor dat dat jou niet gebeurt. De brede wegen nodigen uit om het gaspedaal iets dieper in te drukken, maar weet wel dat de flitskasten continu op de loer liggen. Zo staat er een ten zuiden van Les Houches. Gelukkig zijn ze duidelijk gemarkeerd, zodat je nog tijdig op de rem kunt trappen als het nodig is.

 

De weggedeelten die niet op stelten staan, zijn uitgehakt in de Alpen. Je gaat door drie tunnels. Het grote voordeel daarvan is dat ze als één grote subwoofer fungeren. Heb je een V8, V10 of V12 onder de kap, dan is dit je kans om te genieten van de prachtige sound. Het geluid knalt via de massieve muren op je trommelvliezen. Het resultaat is ongetwijfeld een grijns van jewelste op je gezicht. Moet je het doen met een minder exotische motor, dan kom je heus ook wel aan je trekken. Ben je eenmaal weer uit de tunnel dan is het uitzicht zo hoog boven de valleien weergaloos mooi.

 

In Le Fayet gaat de snelweg over in een vierbaans autoweg. De rijbanen in westelijke richting zitten tegen de bergwand ‘geplakt’, met snelle, scherpe bochten tot gevolg. In oostelijke richting rijd je weer op palen exact over het midden van de vallei. Op een gegeven moment gaan de twee weggedeelten over elkaar heen, waardoor het tegemoet komende verkeer ineens aan de verkeerde kant aan je voorbij rijdt. Vlak voor Chamonix, waar de weg de Mont Blanc op gaat, rij je weer zoals je gewend bent.

 

Waar de weg niet op palen staat, gaat hij over de hellingen van de bergen. Met mooi weer kun je kilometers ver kijken. Druk is het er over het algemeen niet, dus soms heb je het gevoel op een privésnelweg te rijden, reizend van de ene besneeuwde top naar het andere vergezicht. Je zult steeds weer op nieuwe passen terecht komen, met de daarbij horende scherpe bochten. Het is een opwindend stukje Europa. En echt ver rijden is het niet, dus wat doe je hier nog?

 

Maak je een klapper, dan ben je waarschijnlijk klaar. Naast de vangrail zijn voornamelijk tunnelwanden die niet meegeven of diepe dalen, met het Nantuna-viaduct van 86 meter hoog als toppunt. Kun je het nog wel navertellen, bel dan 115.

 

Het beginpunt, Mâcon, is kinderlijk eenvoudig te bereiken. Waarschijnlijk weet je Antwerpen en Brussel wel te vinden. Vandaar uit pak je de A4 naar Luxemburg. Bij Thionville, dat je via de A3 bereikt, neem je de A31. Vanaf dat punt zet je de cruisecontrole aan om pas bij Mâcon op de rem te hoeven trappen.

 

Je verblijft in een echt skigebied, dus een overnachting in een chalet ligt voor de hand. Dat de eigenaren van Chalet Tissières in Chamonix Brits zijn, is minder vanzelfsprekend, maar dat maakt het slapen er niet minder op. www.iceandorange.com

 

Homework – Daft Punk

 

Zorg dat je, nu de F12 Berlinetta er is, voor een habbekrats een Ferrari 599 op de kop tikt. Een andere GT met een dikke motor klinkt ook prachtig als je langs de tunnelwanden rijdt.

 

Een Ford S-Max is ook leuk. Het gezin en de ski’s kunnen erin en erop (bepaal zelf de volgorde) en toch heb je veel rijplezier.

 

De weg werd in 1986 geopend door de voormalige Franse president François Mitterand. De oorspronkelijk naam is l’Autoroute du Titans, ofwel de Weg der Titanen.