Op vakantie met een Morgan Plus 8

Voortdurende plensbuien; doorgezakte matrassen in dubieuze hotelkamers; veel te vet eten en de kans om zelf alle beruchte TopGear-locaties te bekijken. Onze tips voor de perfecte vakantie op de Britse eilanden.

 

06.10 uur
Als er iets is waar de Britten in uitmunten, dan is het wel in het voorspellen van het weer. Het in detail bespreken van de nukken en grillen van het Engelse klimaat is een favoriet gespreksonderwerp. De Britse eilanden staan niet bekend om het stabiele weer. Het kan er nogal snel omslaan. Een direct gevolg van de invloed van de oceaan, van waaruit een voortdurende stroom van depressies het weerbeeld beïnvloedt.

 

Op het moment dat wij het TopGear-hoofdkwartier verlaten, hebben de weervoorspellers kennelijk besloten om voorlopig maar eens te stoppen met het geven van vooruitblikken. Ze concentreren zich liever op de statistieken en het vermelden van records. Daar is ook alle aanleiding toe, want het komt al wekenlang met bakken uit de lucht en het ziet er niet naar uit dat daar op korte termijn verandering in gaat komen. Toch is het op dat moment net eventjes droog en dat is goed nieuws. Een Morgan Plus 8 is namelijk geen auto voor natte omstandigheden. Een dag eerder hadden we al gemerkt dat het weinig verschil maakt of je de kap open of dicht hebt. Langs alle kieren en naden lekt water, dus ook met dichte kap ben je binnen een mum van tijd doornat.

 

Om die reden laten we de kap de komende dagen maar open. Ongeacht de condities. Als we de weermannetjes moeten geloven, kunnen we ons opmaken voor een nat pak.

Het plan is om een aantal legendarische TopGear-locaties op de Britse eilanden aan te doen. We doen dat in een van de meest markante en typerende Engelse sportwagens ooit, deze Morgan Plus 8. Onze eerste stop: het TopGear-testcircuit.

 

Voorzichtig manoeuvreren we de Morgan door een slaperig Londen. Het eerste dat opvalt, is hoe enorm lawaaiig de Plus 8 is. Z’n tweede opvallende karakteristiek is de afkeer van slecht asfalt. Het is nog een hele toer om de lange rode motorkap in de juiste richting te houden. Op de slechte wegen in de Londense buitenwijken wiebelt de auto heen en weer als een centrifugerende wasmachine. Om rechtop te blijven zitten, draaien mijn buikspieren overuren, dus ik troost me met de gedachte aan een fraai wasbordje.

 

 

Wat onderscheidt deze gloednieuwe Plus 8 van de bekende, oude Morgan? Allereerst is het geen ouderwetse auto. Althans niet naar Morgans begrippen. Alle oude Plus 8’s werden gebouwd op basis van een houten chassis. Het gekraak en gepiep behoort tot het verleden, want de nieuwe Plus 8 heeft het bredere, aluminium frame van de Aero 8. In theorie betekent dat een klassieke uitstraling met moderne rijeigenschappen. Volgens Morgan is de Plus 8 de lichtste in serie geproduceerde V8-sportwagen ter wereld. Met een gewicht van slechts 1.110 kilo en een vermogen van 367 pk uit de 4,8-liter BMW-V8 zijn onze verwachtingen hooggespannen, maar om uit te vinden hoe snel de Morgan is, moeten we eerst Londen uit zien te komen.

 

Na een eindeloze rit door Londens voorsteden komt het eerste stuk tweebaansweg in zicht. Eindelijk een kans om het gaspedaal wat verder in te drukken. De wind giert vrijelijk door de cockpit.

 

 

‘Individueel regelbare airconditioning?’ ‘Nee!’ ‘Massagestoelen?’ ‘Nee!’ ‘Head-up display?’ ‘Ja! Oh nee, toch niet, dat waren een paar waterdruppels.’ ‘Lane departure warning-systeem?’ ‘Nee!’

 

We spelen een nieuw spel. Het heet: ‘Heeft de Morgan wel elektronica aan boord?’.

 

Ondanks het pittige karakter van de Morgan kan ik nog geen hechte band met ‘m voelen. Daarvoor zijn er te veel merkwaardigheden die me storen. De buitenspiegels zijn twee treurige objecten. Kleine stukjes spiegelend glas, die de indruk wekken uit een dameshandtas te zijn gestolen. Het linkerspiegeltje wil niet eens blijven staan. Telkens zakt het na een paar minuten naar een stand die alleen nog zicht biedt op het wegdek naast de auto. Ongetwijfeld horen dit soort dingen bij het rustieke karakter van de Morgan, maar er is een verschil tussen traditionele charme en waardeloze rommel.

 

Denk nu niet dat dit een trip wordt waarbij we ons aanvankelijk mateloos ergeren aan allerlei details, om even later als een blok te vallen voor de charmes van de Morgan en er tot vervelens toe de loftrompet over te steken. Niet dit keer. Daarvoor is de Morgan te ouderwets, te weinig functioneel en simpelweg te slecht. Zeker gezien de prijs van ruim 150.000 euro (118.000 euro in België). Voor minder geld rij je in een 911 Carrera S Cabriolet.

 

 

Cruisecontrole! We hebben de cruisecontrole gevonden. En hij doet het.

 

Allemachtig wat is die besturing direct. Een klein moment van onoplettendheid, of een poging om je radio wat harder te zetten en je zit aan de andere kant van de weg.

 

We hebben TopGears testcentrum bereikt. Verstopt op een uiterst geheime locatie in het graafschap Surrey (het vliegveld Dunsfold, ten westen van de A281, ongeveer halverwege Guildford en Horsham). Hier ligt het fameuze circuit, waar alle idiote stunts worden bedacht en waar zich ook de studio bevindt waar de opnames voor tv worden gemaakt. En waar we alle auto’s op de rest van deze website aan het testen zijn.

 

Hier worden bekende wereldburgers onderworpen aan een kruisverhoor door Jeremy Clarkson en hier resideert het testteam. Een beschimmelde directiekeet is het epicentrum van alle activiteit. Je moet je eerst een weg banen door lege chipszakken en koffiebekertjes. In de hoek staan een paar oranje pylonen gebroederlijk naast drie benen van een paspop.

 

TopGears commandocentrum is piepklein. Het is er rustig en verlaten, totdat een MP4-12C langs brult. McLaren gebruikt Dunsfold als testcircuit op dagen dat TopGear er niet is. De modernste V8-technologie draait rondjes naast onze Plus 8. Oud naast nieuw. Tijd om verder te gaan: op naar het zwembad van Chipping Norton.

 

Wanneer je de ruitensproeier gebruikt, kruipt het water eerst langzaam over de voorruit omhoog, om daarna in je ogen te belanden.

 

Op Dunsfold een vliegbril gejat en een nieuw spelletje ontdekt. Het heet ‘verblind de fotograaf met ruitensproeiervloeistof’.

 

Er is geen enkele ruimte voor bagage in de Plus 8. De enige plek waar je wat spullen kwijt kunt, is rond je benen. Er is zelfs geen dashboardkastje, alleen een klein afsluitbaar vakje achter de stoelen, net groot genoeg voor een paar visitekaartjes. Onze fotograaf is nogal fors uitgevallen; zijn knieën zitten klem onder z’n kin. Voor zijn voeten staan cameratassen en de poot van zijn statief prikt in mijn oor. Wie denkt dat de Morgan in dit opzicht een klassieke Engelse toerwagen is, komt bedrogen uit. Voor meer dan een tandenborstel en een schone onderbroek is geen ruimte.

 

 

Het zwembad van Chipping Norton is dicht. Weinig inwoners van deze charmante streek lijken zin te hebben in een verfrissende duik.

 

Staande op een afvalcontainer bekijken we de legendarische plek waar Admiraal Clarkson het zwembad officieel opende door op statige wijze een Rolls-Royce Silver Shadow te water te laten. We zoeken naar een paar passende woorden om deze plechtige gebeurtenis mee te herdenken, maar er wil ons maar niets te binnen schieten. ‘Ik vraag me af hoe hij dat ding naar binnen heeft gekregen’, zegt de fotograaf. ‘Vast door dat hek daar. Breed genoeg voor een Rolls’, zeg ik gevat.

 

Beter wordt het niet vandaag. Ik wring m’n linker broekspijp uit en neem plaats op de natte stoel van de Morgan.

 

In Chipping Norton ziet zelfs onze Plus 8 er modern uit. De gemiddelde leeftijd van de bewoners ligt er zo te zien rond de 175 jaar.

 

 

Rijdend over de prachtige slingerende wegen van de Cotswolds gebeurt er iets dat ik niet voor mogelijk had gehouden. Ik probeer verwoed om er niet aan te denken en concentreer me op mijn natte kleren.

 

De zon breekt door en opeens is het zomer. Ik draai van de hoofdweg af en we bevinden ons op een verlaten weg te midden van schitterende, gele koolzaadvelden. Hier voelt de Morgan zich thuis. Door bochten en langs velden, heuvels op en af; alles voorafgegaan door de fanfare van die prachtige V8. Dit is Engeland op z’n best. Het enige wat nog ontbreekt, is een geruite pet en een pijp. Je zou bijna zin krijgen in thee met melk en lauw bier.

 

Niet aan denken. Maar. Het zal me toch niet gebeuren? Ja hoor. Er is geen redden meer aan. Ik begin langzaamaan oog te krijgen voor de charmes van de Plus 8.

 

Onze roadtrip lijkt een speurtocht in geuren te worden. Allerlei aroma’s dringen de cockpit binnen. De weeïg zoete geur van koolzaad, allerlei varianten mestlucht en op onverklaarbare wijze opeens de geur van Franse uiensoep.

 

 

Wie heeft deze stoeltjes ontworpen? De gemiddelde Morgan-klant zal waarschijnlijk nog iets forser gebouwd zijn dan ikzelf, maar wil je comfortabel op deze kleine stoelen kunnen zitten, dan moet je beschikken over het achterwerk van een afgetrainde atleet.   

Afijn, voorlopig is het in ieder geval eventjes droog.

 

Het regent weer. Hopelijk is het een kortdurende bui.

 

IJdele hoop. We bevinden ons midden in een uitgebreid regengebied. Water kruipt tegen de voorruit omhoog en over de rand. Ik heb in de gaten dat het meeste daarvan in de schoot van de fotograaf terechtkomt als ik om de dertig seconden een flinke ruk aan het stuur geef.

 

Het zicht is het grootste probleem. De binnenkant van de voorruit is net zo nat als de buitenkant. De drie piepkleine ruitenwissertjes hebben dan ook geen enkel nut. Die zitten alleen aan de buitenkant. Ook alle drie de spiegeltjes zijn drijfnat en daardoor volledig onbruikbaar. Langskomende vrachtwagens sproeien het water met bakken tegelijk de cabine in. Opgewonden zakenmensen, in hun voor ons vrijwel onzichtbare Audi’s en BMW’s, vliegen links en rechts langs ons heen. We voelen ons ellendig en nat. Rampspoed en ellende liggen op de loer.

 

Uiteindelijk bereiken we het meer van Rudyard in Staffordshire. De regen is iets minder heftig en de wereld ziet er weer vrolijker uit. Statig dobberen er wat zwanen voorbij en in de verte varen een paar zeilbootjes. Iedere rechtgeaarde TopGear-fan weet dat dit meer het decor vormde voor de eerste – weinig succesvolle – amfibische uitdaging die onze presentatoren aangingen.

 

Een wandelaar, voorzien van wandelstok, rugzak en van die verstandige schoenen, komt op me af en vraagt me op samenzweerderige toon of ik wel weet dat dit eigenlijk geen echt meer is. Ik veins enige verrassing en vraag hem wat het dan wel is, omdat het er sprekend uitziet als een meer. ‘Het is een stuwmeer’, vertrouwt hij mij toe. Het blijkt dat hij gelijk heeft. Het stuwmeer is aangelegd in de 18de eeuw en dient als watertoevoer voor het kanaal van Staffordshire. Je zou denken dat het meer is vernoemd naar de beroemde Engelse dichter en schrijver Rudyard Kipling, schrijver van onder meer The Jungle Book, maar het omgekeerde blijkt het geval. Meneer en mevrouw Kipling gingen ooit een dagje uit en hebben toen waarschijnlijk iets geheimzinnigs gedaan aan de oevers van het meer. Het stuwmeer is ze daarna levendig bijgebleven en ze hebben hun zoon er naar vernoemd. Interessante wetenswaardigheden.

 

Voordat we verder gaan, rijden we nog even een stukje de boothelling op van waaraf de jongens hun wrakke amfibische auto’s te water lieten. Jeremy’s Toybota, James zijn Mayflower en de tot zinken gedoemde Dampervan van Richard.

 

De Morgan is al vochtig genoeg dus we proberen het drijfvermogen van de Plus 8 maar niet uit. We rijden naar het noorden.

 

 

Vanuit een lieflijke vallei stuiven we recht omhoog, op weg naar High Peak in het Peak District. Daniel Defoe – die van Robinson Crusoe – noemde het in 1725 al de meest woeste, onherbergzame en verlaten plek van Engeland. De weggetjes ernaartoe zijn afgezet met kleine muurtjes waartegen de uitlaat van de Morgan heerlijk resoneert. Turend over de eindeloos lange rode motorkap begin ik zowaar te genieten van deze waanzinnige machine.

 

Ik heb inmiddels genoeg steentjes gehapt om mijn tuinpad van nieuw grind te voorzien, maar het interesseert me niet. Ik heb een V8 en 367 pk’s om mee te spelen.

 

De benzinemeter slingert heen en weer als een dronken metronoom. Op en neer tussen half vol en bijna leeg. Optimistisch als we zijn, besluiten we dat we nog bijna een halve tank over moeten hebben.

 

 

Opeens keldert de meter nog verder achteruit en blijft slingeren tussen bijna niets en helemaal leeg. Benzinepompen zijn schaars in dit gebied. Hoeveel brandstof hebben we nog? Niets? Of net genoeg om de volgende pomp te halen?

 

Er komt een dorpje in zicht. We besluiten de tank vol te gooien. We tanken 54 liter, terwijl de tank een inhoud heeft van 55 liter.

 

We passeren Newcastle, op de A1. Dezelfde weg die James May in zijn Jaguar XK120 gebruikte. In die aflevering nam hij het succesvol op tegen Jeremy, die de reis van Londen naar Edinburgh aflegde in een stoomlocomotief en Richard op een door pech geplaagde Black Shadow motorfiets uit 1949.

 

Zolang je niet ongerust hoeft te zijn dat je op de snelweg platgereden wordt door vrachtwagens is de Morgan een feest. De motor heeft voldoende vermogen om altijd wat reserve te hebben en onder normale omstandigheden hoeft de V8 dus nooit meer te doen dan strikt noodzakelijk. De Plus 8 is standaard voorzien van een handgeschakelde zesbak, maar onze auto heeft de optionele zestraps ZF-automaat. Die versnellingsbak past perfect bij de Morgan. Heerlijk soepel en je hoeft er eigenlijk niet naar om te kijken, maar hij is razendsnel zodra je besluit om handmatig in te grijpen.

 

We wanen ons vrijwel alleen in het uiterste noorden van Engeland en rijden over een huiveringwekkend mooi, hooggelegen heidelandschap. Het wordt wat frisjes. De verwarming van de Morgan bestaat uit een enkel astmatisch blowertje, dat pruttelend probeert wat lauwwarme lucht naar binnen te blazen. De Plus 8 is nauwelijks opgewassen tegen de ijzige condities in het hoge noorden.

 

 

Otterburn, in het nationale park van Northumberland. Onze eindbestemming. Vergeefs trachtten Richard en James hier om met behulp van acht ton raketbrandstof een tot Space Shuttle omgebouwde Reliant Robin te lanceren. Ze deden dat op een militair trainingskamp – het is de enige plek waar het Britse leger meerkoppige raketwerpers kan testen. Het lijkt ons daarom geen geschikte locatie om als doelwit in een knalrode sportwagen rond te toeren, maar gelukkig heeft het leger vandaag vrij genomen omdat het lammerseizoen is aangebroken en men de arme schapen niet wil storen. Dat geeft ons de vrije hand om hier eens rustig rond te kijken, zonder dat we bang hoeven zijn een hittezoekende raket tegen te komen.

 

Helaas waren noch onze TopGear-collega’s, noch het leger in staat of bereid ons de exacte locatie te verschaffen van de lanceerbasis van Europa’s grootste niet-commerciële ruimtevaartproject, dus we besluiten op zoek te gaan naar restanten van de Reliant Robin. Behalve ontelbare weggetjes, een paar nog altijd stokdove schapen in barensnood en een wat verwarde raketgeleerde die hier sindsdien ronddoolt, vonden we niets meer dat nog doet herinneren aan dit grootse project.

 

Het feit dat we geen enkel stukje van de Reliant Robin Space Shuttle hebben teruggevonden mag de pret niet drukken. Ondanks mijn aanvankelijke terughoudendheid, ben ik toch als een baksteen gevallen voor deze typisch Engelse Morgan. Het is een rare, dure auto, vol onvolkomenheden. De besturing is op de snelweg veel te nerveus, maar komt hier, op kleine, smalle en bochtige weggetjes, volledig tot zijn recht.

 

Zelfs het bonkige karakter van de vering lijkt, wanneer je eenmaal op snelheid bent, een stuk milder te worden. Grip heeft de Plus 8 ook voldoende. Soms lijkt het bij het accelereren even of de achterwielen wat wiebelig worden, maar dat komt vooral omdat je met je achterwerk vrijwel pal boven de achteras zit. Bij droog weer en een redelijk wegdek is het zelfs bijna onmogelijk om de Morgan uit het spoor te krijgen. De Plus 8 kleeft aan de weg. Het geluid van de V8 is al even indrukwekkend. Alsof er een Lancaster-bommenwerper uit de Tweede Wereldoorlog over komt.

 

Er zijn natuurlijk veel verstandiger opties om zo veel geld aan een auto te besteden, maar wanneer je toch al een garage vol snel spul hebt, biedt de Morgan Plus 8 een uniek alternatief. De Morgan zit vol mankementen, is totaal compromisloos en krankzinnig, maar wel uniek. Daarmee is het de perfecte auto voor deze nostalgische roadtrip.

 

Tijd voor de terugrit. Aan een stuk door over de snelweg. Geen afleiding. Geen stops.

 

Een enorme verlaten vlakte in een voormalige steengroeve en een 367 pk sterke sportauto met achterwielaandrijving. Nou vooruit dan maar. Het zou toch een belediging voor de Morgan zijn als we niet heel eventjes…