Jeremy over de Corvette Stingray

Als je commentaar wilt leveren, moet je met betere argumenten komen dan: hij is afschuwelijk, omdat ik het niks vind. Ik vind de Mona Lisa niks. Ik vind haar saai en ze lijkt een beetje op een eland. Dat wil niet zeggen dat het geen goed schilderij is. Ik houd niet van kidneybonen, maar dat wil niet zeggen dat alle chili con carne smerig is. Ik houd niet van Birmingham. Weet je wat? Laat maar zitten.

Ik vind de nieuwe Corvette eigenlijk niks. Althans, niet in Europa. Hij is te vreselijk, te protserig en te kinderachtig. Als je er hier in rondrijdt, zeg je: ik heet eigenlijk Henk, spaarde me suf, mijn vrouw is een slons en ik werk op een administratiekantoor, maar in gedachten heet ik Brad en woon ik in Texas met mijn vechthond en vriendin die bij Hooters werkt. Ik heb veel geweren. En een paarse speedboot.

Ondanks dat kan ik er niet omheen dat achter dat ik-zou-republikeins-stemmen-als-ik-daar-woonde-imago en het feit dat ik het niks vind, de nieuwe Corvette Stingray een uitstekende auto is. Zo uitstekend zelfs dat ik ‘m in 2014 benoemde tot mijn Auto van het Jaar. Dat is waarschijnlijk vergelijkbaar met een Amerikaan die bier van Gulpener uitroept tot zijn bier van het jaar.

De Corvette bestaat al sinds 1953 en de tweede generatie heette Stingray, vermoedelijk omdat ie er uit zou moeten zien als een pijlstaartrog. Dat begrijp ik overigens niet. Die naam werd vervolgens vergeten en de Corvette werd steeds slechter en slechter. Hoe zou hij ook maar iets beter kunnen worden? GM deed geen enkele moeite om wat ze verkochten als de enige Amerikaanse sportauto ergens anders ter wereld te slijten. Ze wisten domweg niet dat er nog een ergens anders ter wereld was. Iemand had de atlas weggegooid.

Maar een paar jaar geleden is er kennelijk iemand in Kentucky geweest die zei: hey, Todd. Het schijnt dat als je een tijdje over de zee vaart, je dan aankomt bij een heel ander land dat Italië heet en daar maken ze auto’s die veel beter zijn dan de onze. Dat zette hen in beweging, met als resultaat de ZR1. Die vond ik zo geweldig dat ik ‘m destijds al tot mijn Auto van het Jaar benoemde. En nu is er de nieuwe Stingray en doe ik het weer.

Maar waarom stem ik dan op een auto die ik niks vind en zelf nooit zou willen hebben? Allereerst, omdat ie goedkoop is. Hij is goedkoop omdat het materiaal waarvan ie is gemaakt goedkoop is. Oppervlakkig gezien is het allemaal prima, maar eigenlijk weet je wel dat er onder die leren bekleding en veelheid aan knopjes en schakelaars verder niks zit, dat de bestuurdersstoel niet meer weegt dan een wegwerpaansteker. Bovendien is ie gemaakt van hetzelfde materiaal dat Gillette gebruikt om mesjes in te verpakken. Alleen is dat wat ze in de Corvette hebben gebruikt nog dunner en buigzamer.

Dat is allemaal geen probleem. Waarom zou je een zware stoel willen hebben? En wat is er mis met glasvezel? Reliant gebruikte dat in de uitstekende Scimitar (een auto waar prinses Anne nog in heeft gereden). Ferrari gebruikt het tegenwoordig voor vrijwel alles. Vooral in de afgrijselijke prullaria die ze verkopen op vliegvelden.

De benadering van het onderstel is vergelijkbaar simpel. Hij rust op dwarse bladveren (daarom is de motorkap zo laag, er hoeven geen veerpoten onder te passen) en hij is handgeschakeld. Ondanks dat rijdt de Stingray geweldig en laat ie zich besturen als de beste van zijn Europese concurrenten.

Ik maak geen grapje. De small-block V8 levert, zoals je zou verwachten, vulkanische trekkracht, maar wat je niet zou verwachten is directe inspuiting, continu variabele kleptiming en cilinderuitschakeling. Hetzelfde geldt voor de dempers, die zitten vol met magnetisch ijzervulsel, net zoals in de R8.

Dat is precies waarom ik de Stingray tot mijn Auto van het Jaar heb uitgeroepen, omdat die mannen in Kentucky iets ontdekt lijken te hebben. Ze hebben beknibbeld op het uiterlijk vertoon om de kosten te drukken, het vroege Atari zou het head-up display afgekeurd hebben omdat het er te ouderwets uitzag. In 1985. Maar ze hebben hun uiterste best gedaan op de zaken die ertoe doen. We krijgen dus een snelle auto die heerlijk is om in te rijden, voor de helft van het bedrag dat je zou verwachten.

En die vier uitlaatpijpen? Kinderachtig. Stom. Lomp en typisch Amerikaans. Niet dat het wat uitmaakt wat ik ervan vind. Maar ik vind ze geweldig.