Chris Evans gaat van start met TG

Het nieuwe brein, het nieuwe gezicht en de nieuwe energie van en voor TopGear is op de redactie aangekomen. Zijn welkomstcadeau: pizza. Lekker, mensen: pizza.

Ik heet Chris en ik heb een autoprobleem. Wat dat is? Ik word fysiek opgewonden van auto’s. Niet zoals die ene gast opgewonden werd (de gast die werd gearresteerd omdat hij seks had met een Land Rover Discovery in het Engelse Holywell, in 2013), maar auto’s maken dingen los in mijn zenuwbanen die verantwoordelijk zijn voor mijn karakter.

Dus. Ik moet wel verslaafd aan auto’s zijn. Combineer dit met het feit dat mij de eer is gegund om vanaf heden het bekendste en beste autoprogramma te gaan presenteren dat de wereld ooit heeft gekend, en het betekent dat ik elk moment tussen nu en 2018 spontaan zou kunnen ontbranden. Wat ik, zolang het wordt opgenomen en uitgezonden, zo erg nog niet zou vinden. ‘Hij stierf door toedoen van auto’s.’ ‘Wat, bedoel je dat hij is overreden?’ ‘Nee.’ ‘Dus hij heeft een verschrikkelijk ongeluk gehad op de snelweg?’ ‘Nee.’ ‘Maar wat dan?’ ‘Hij stierf gewoon omdat auto’s hem te veel opwonden en toen begon hij te trillen en viel hij uit elkaar, recht voor onze ogen.’

We hadden onlangs onze eerste echte TopGear-productievergadering. Dat kwam erop neer dat ik een zaaltje huurde op de eerste verdieping van de pub om de hoek bij mijn huis – voor 20 euro per uur, inclusief kannen water en koffie, om mee te beginnen. Maar na een uur of vier liepen we droog (zowel creatief als fysiek) en vervoegden we ons beneden aan de bar. ‘Wat leuke drankjes voor deze mensen en wat gezonde pizza’s, graag’, zei ik tegen de barman.

Mijn eerste uitdaging bestond eruit de namen van alle mensen om me heen te onthouden: Charlie, Wookie, Tom, Luke, Nick, Scott, Myles, Paul, Dan, Katherine, Sarah, Aurora, Katie, Jim, Alex (de baas), Lisa (de hogere baas), nog een Katie (de hoogste baas). Die namen zouden me in de toekomst nog van pas kunnen komen. Het was een vrolijke groep enthousiaste pipo’s die uit alle hoeken en gaten van televisie- en autoland bleken te zijn komen gekropen. Prima.

‘Nu pizza’s en dan eten we straks wel ergens een curry of Chinees’, suggereerde ik veel te enthousiast, ten overstaan van mijn geheel nieuwe zootje ongeregeld annex redactie. Later volgde curry noch Chinees. Daarom was het maar goed dat we zeer, zeer veel pizza’s deelden – de populairste was die met chorizo en ansjovis trouwens – terwijl we allerhande drankjes dronken – van rosé tot rode tot witte wijn, echte ale, pils, Guinness, en zelfs een enkele, ouderwetse G&T.

Na deze energieke oprisping die leidde tot veel sociale interactie en een heuse stoelendans om elkaar te leren kennen, besloten we een culturele expeditie te ondernemen (lees: een kroegentocht) te Camden, in Noord-Londen. We begonnen bij The Good Mixer, Amy Winehouse’s favoriete drinkplek. Vrees niet, beste tv-kijkers: het belastinggeld van de BBC is er niet aan gespendeerd. Niemand mocht om een bonnetje vragen, het was gewoon meteen afrekenen aan de bar. Op mijn erewoord. Zelfs de chips hebben we zelf betaald.

Na Amy’s café gingen we door naar Regents Kanaal, net voorbij de wereldberoemde Camden-markt, naar een bar waar ik jaren geleden veel kwam. Ik kan me er alleen van herinneren dat de bar eigendom was van mijn dj-collega Sara Cox’ ex-vriend, en dat ze er vierkante quiches serveerden. En ik weet eigenlijk niet hoe het komt dat ik me van deze specifieke TG-avond vooral herinner dat ik er de manager van de zanger Jack Savoretti tegenkwam in de biertuin. We hadden een tamelijk heftig gesprek over hardlopen en vertelden elkaar dat we ons allebei twintig jaar jonger voelen dan we daadwerkelijk zijn omdat we met enige regelmaat de ene voet sneller voor de andere zetten dan wanneer we gewoon een beetje wandelen. Goed.

Kort daarna – meen ik me althans te herinneren – kocht ik een rondje tequila voor iedereen van onze groep, die inmiddels uit ongeveer honderd mensen bestond. ‘In de naam van live muziek’, schijn ik toen te hebben geproost, nog een poosje voordat ik daadwerkelijk naar huis ging. Maar eerst haalden we nog even een shoarmaatje, natuurlijk.

Ik vermoed dat dit zo’n avond is geweest waaraan later zal worden gerefereerd als een avond waarop het ijs werd gebroken. Mijn hoofd was de volgende ochtend ook behoorlijk gebroken toen om half vijf mijn wekker ging (zoals elke ochtend) omdat ik mijn radioprogramma moest gaan maken. Vertrouw er overigens vooral ook op dat ik de hele middag op de bank heb gelegen en dat mijn ogen daarbij gesloten waren.

Maar het punt is: dit is het. We zijn klaar om van start te gaan. Er bestaat een duidelijk idee rondom Het Nieuwe TopGear en inmiddels hangt dat schematisch aan de muur op ons kantoor. We zijn aan het fijnslijpen, we laten onze wielen spinnen op de startlijn, en we voelen ons veel te hysterisch om te kunnen slapen. Het is allemaal exact zoals het zou moeten zijn.

Sommige dingen blijven; anderen dingen verdwijnen. Maar iedereen die bij het nieuwe TG is betrokken, heeft een dure eed gezworen op de gesigneerde foto van wijlen F1-coureur Jim Clark die ik in mijn garage heb hangen. Ze moesten me dit nazeggen: ‘Ik beloof hierbij trouw te zijn aan de waarden, de geloofwaardigheid en de gekte die de show de afgelopen vier decennia heeft gemaakt tot wat ze is.’

We zijn er zo klaar voor. Ik kan het je bijna niet vertellen; zo ontzettend klaar. Maar ik heb het nu toch geprobeerd uit te leggen. Op mijn eigen manier.